WSTĘP

Jeśli nie fotografujesz, zapewne zastanawiałeś się nie raz, w jaki sposób ktoś rozmył wodę czy chmury w kadrze. Jeśli trochę fotografujesz wiesz, że to efekt filtrów. Jeśli wszedłeś tutaj poczytać konkretnie o filtrach Haida to znaczy, że poważnie rozmyślasz o fotografii i swoim rozwoju z nią związanym.

Filtry fotograficzne od dawna cieszą się dużą popularnością wśród wszelakiej maści fotografów. Najczęściej spotkać je można przypięte do obiektywów należących do stojących, zamyślonych panów patrzących gdzieś w dal – krajobrazowców. Malownicze nadmorskie sceny, rozmyte spienione fale niczym maźnięte malarskim pędzlem, górskie pejzaże z dynamicznie poruszonymi chmurami, to właśnie jest efekt filtrów. Jeśli interesują Cię takie scenerie i chcesz robić podobne zdjęcia – zapraszam do lektury.

 

ZESTAW M15

Obiektywy szerokokątne z soczewką kopułkową, jak np. modele od Sigmy czy używanego przeze mnie Tamrona 15-30, potrzebują specjalnych rozwiązań systemowych. Nie da się w nich np. zastosować filtrów nakręcanych.

Haida znalazła rozwiązanie tego problemu proponując użytkownikom wspomnianych obiektywów zestaw M15. Podobnie jak w zestawie do obiektywów z płaską, pierwszą soczewką (M10), cały setup został dokładnie przemyślany.

 

Istotna sprawa!

Na początek należy zwrócić uwagę na podstawową kwestię – mocowanie zestawu.

Haida przewidziała szereg wariantów adapterów mocujących. Zależnie od posiadanego obiektywu musimy dobrać mocowanie z odpowiednią średnicą otworu. Adapter – w przypadku opcji do Tamrona 15-30, posiada skręcaną obręcz, która zaciska się szczelnie na obudowie obiektywu. Obręcz wyściełana jest od wewnątrz przyjemną w dotyku pianką zapobiegającą wzajemnemu porysowaniu się elementów. Już w kontakcie z tym początkowym elementem montażu zestawu mamy do czynienia z dobrej jakości materiałami i dbałością o spasowanie elementów. Adapter składa się z dwóch elementów – pierścienia oraz zacisku na obiektyw wraz z blokadą bezpieczeństwa. Obie części łączą się delikatnym gwintem.

 

 

Za nami omówiona baza pod zestaw M15. Przejdźmy do uchwytu (holdera) na filtry.

Holder jest obręczą posiadającą:

• mocowanie zatrzaskowe do adapteru,
• wpust na okrągły filtr magnetyczny,
• pokrętło zębate do obracania filtra magnetycznego,
• blokada zatrzymująca obrót holdera w adapterze,
• 2 sloty na filtry prostokątne.

Cały zestaw filtrów możemy obracać na tarczy adaptera. Holder posiada zamszowy pierścień, który zapobiega rysowaniu się filtrów podczas mocowania w slotach. Niweluje on również przestrzeń, przez którą wpadałoby światło i odbijając się od filtra docierałoby do matrycy.

 

 

 

FILTRY

W moim zestawie M15 znajdziemy filtry:

 

• filtr połówkowy szary Red-Diamond Soft GND 0.9    150*170 mm,
• filtr pełny szary Red Diamond ND1000/3.0   150 *150 mm,
• filtr polaryzacyjny magnetyczny M15 Nano Pro CPL.

 

 

Dla osób niewtajemniczonych odpowiedzmy na pytanie, jak działają filtry.

Filtry szare, to nic innego jak blokery światła.

Filtr neutralny, pełny szary

Za jego pomocą można kontrolować dopływ światła do matrycy, a co za tym idzie, regulować czasy naświetlania czy głębię ostrości. W praktyce zwiększają możliwości ekspresji w wyrażaniu tego, co chce się pokazać na zdjęciu. Rozmycie morskich fal, świateł przejeżdzających aut czy chmur to właśnie efekty uzyskane za pomocą filtrów szarych. W przypadku mojego filtra ND 3.0 można uzyskać redukcję ilości światła o 10 działek przysłony.

Filtr połówkowy gradacyjny szary

Ten rodzaj filtra przyda się w szczególności podczas fotografowania krajobrazów, jednak ja z powodzeniem wykorzystuje je także przy fotografii architektury.

Za jego pomocą możemy ograniczyć dostęp światła do określonej części kadru – np. nieba, a dolną część kadru możemy eksponować bez zmian. Osobiście wykorzystuję przejście „Soft”. Jest to miękkie, delikatne przejście, co sprzyja zdjęciom z nieregularną linią horyzontu.

 

 

Filtr obrotowy polaryzacyjny, magnetyczny

To rodzaj filtra, który jest najpowszechniej używany przez fotografów z różnych dziedzin. O ile efekt polaryzacji  na niebie jesteśmy w stanie skutecznie uzyskać w postprodukcji, o tyle inaczej ma się sprawa w przypadku fotografii wody oraz niwelowania wszelkiego rodzaju błysków czy odbić w szybach. W tym drugim przypadku niechciane efekty zapiszemy już na karcie pamięci w aparacie. Obrotowy filtr polaryzacyjny pozwoli nam dobrać płynnie jego siłę do uzyskania zamierzonego efektu. Filtr polaryzacyjny Haida CPL potrafi pięknie pozbyć się niepożądanych odbić w wodzie i ukazać np. kamienne dno. W fotografii komercyjnej pięknie on sobie radzi jako niwelator błysków w szklanych witrynach, oknach czy obrazach. Sam filtr jest najcięższym wagowo filtrem ze wspomnianego zestawu ze względu na metalową ramę. To właśnie ta rama magnetyczna zespala się z holderem, utrzymując filtr stabilnie, bez strachu o przypadkowe wypięcie się.

 

 

Filtry posiadają w sobie nowoczesne technologie. Kto by nie chciał mieć filtrów ze zwiększoną odpornością na zbicie podczas upadku? Proszę bardzo.

Najnowsza seria filtrów Red Diamond szczyci się podwyższoną odpornością na zbicie, co czyni je najtwardszymi filtrami na rynku.

Posiadają wielowarstwowe powłoki antyrefleksyjne oraz dodatkowo warstwę Nano, która sprzyja szybszemu i dokładniejszemu usuwaniu tłustych plam oraz łatwiejszemu usuwaniu kropel deszczu.

Wspomniane filtry znajdują zastosowanie nie tylko w fotografii krajobrazu, ale też w komercyjnych, profesjonalnych sesjach.

WADY I ZALETY

W niskich temperaturach niestety adapter i holder tracą swoje walory spasowania. Kiedy jest kilka stopni poniżej zera, zawodzą mocowania gwintowane, jest także problem z mocowaniem filtra prostokątnego. Zapewne chodzi o czyste prawa fizyki. Materiał pod wpływem mrozu kurczy się.

Moim rozwiązaniem na mróz jest noszenie na sesję zmontowanego zestawu adapter/holder. Tak zmontowany zestaw wraz z filtrami przechowuję w wygodnej, pojemnej torbie. Torba posiada miękko wyściełane przegrody. Przechowuję tam również cały zestaw M15 i M10 wraz z filtrami. W torbie znajdują swoje miejsce także ściereczki, płyny do czyszczenia filtrów, czy wężyk spustowy.

 

 

A ile waży taka torba z wymienioną zawartością? Odpowiadam – 1800g.

Kolejnym minusem, którego nie da się niestety uniknąć jest duża powierzchnia filtra, przez co całość zachowuje się jak chorągiewka na wietrze. Przy naprawdę silnych podmuchach można dostrzec znaczące drgania aparatu w kontekście utrzymania ostrości. W krańcowych sytuacjach może dojść do przewrócenia aparatu ze statywem. W takich warunkach warto zachować ostrożność.

Plusów M 15 jest wiele. System charakteryzuje się wysoką intuicyjnością montażu i relatywnie niską wagą. Wszystkie operacje da się wykonać nawet w grubych rękawiczkach. Uważajcie jednak w mroźne dni, bo adapter robi się na tyle zimny, że rani nieosłonięte palce. Przy tej okazji warto wspomnieć jeszcze o jednym użytecznym rozwiązaniu od Haida – Anti-Fog Belt (opaska grzewcza).

 

 

Jeśli robisz timelapsy lub po prostu spędzasz dużo czasu przy realizacji zdjęcia, w chłodne dni taka opaska grzewcza może okazać się zbawieniem. Obudowa obiektywów ma tendencję do sporej absorpcji zimna z otoczenia. W następstwie tego może pojawić się efekt zaparowania przedniej soczewki, co skutecznie może zniweczyć naszą sesję zdjęciową. Opaska grzewcza od Haida wraz z np. zabranym ze sobą power bankiem pomoże nam uniknąć tego zjawiska. Trzy poziomy regulacji pozwalają nam dopasować temperaturę grzania opaski.

Kolejnymi, a zarazem największymi plusami zestawu M15, jest brak zafarbu w dedykowanych filtrach oraz możliwość dowolnej rozbudowy zestawu pod własne, indywidualne potrzeby.  To ważne. Każdy fotograf ma swoje upodobania co do fotografowanych scen oraz do tego jak chce je pokazać. Być może potrzebujesz bardzo ciemnych filtrów szarych, by fotografować minimalistyczne nadmorskie krajobrazy. A może jesteś fanem astrofotografii?  Wtedy polecam filtry Haida Clear Night redukujące widmo światła zabudowań miejskich, a tym samym skutecznie pozwala wydobyć gwiazdy.

 

PODSUMOWANIE

Filtry Haida i setupy M10 czy omawiane M15 to topowe rozwiązania na rynku. Rodzajów filtrów oferowanych przez Producenta wraz z mnogością ich zastosowań jest coraz więcej. Jest tego już tak wiele, że chyba nie sposób mieć wszystkiego, za to można skroić zestaw pod swoje potrzeby. Zarówno do klasycznych obiektywów jak i do dronów. Widać, że marka wciąż udoskonala swoje produkty i posiada wizję na przyszłość.

 

Niezależnie czy jesteś fotografem krajobrazu, architektury czy zajmujesz się fotografią podróżniczą – zaprezentowane filtry zaspokoją profesjonalne oko, dając wiele radości i satysfakcji z osiąganych efektów zdjęciowych. Dla fotografów posiadających obiektywy szerokokątne z wypukłą pierwszą soczewką, rozwiązania Haida są zbawienne i pozwalają w pełni wykorzystać posiadane obiektywy w zakresie od 67 mm do 105 mm (zastosowanie przejściówki).

Z szeroką gamą produktów zapoznasz się na stronie producenta HAIDA FILTERS,

a także na stronie sklepu PHOTO4B

 

Czarno-białe wydruki krajobrazu i architektury. Do domu, biura czy restauracji.

 

Pytania o wydruki niekolorowe pojawiają się z Waszej strony ostatnimi czasy. Oczywiście, osobiście pracuję w nurcie fotografii kolorowej, jednak zdaję sobie sprawę, że nie do wszystkich pomieszczeń pasuje taki wydruk. W niektórych przypadkach może kolorowe zdjęcie okazać się zbyt przytłaczające, mimo, że sam temat jest dla odbiorcy interesujący. Dlatego wyszedłem temu naprzeciw i wprowadzam niebawem warianty czarno-białe. Oczywiście, nie wszystkie moje fotografie bronią się w BW. Dlatego wybrałem te, które są atrakcyjne i czytelne, gdy pozbawi się  je koloru.

Oto niektóre z nich.

 

Jeśli nie chcesz przegapić informacji o pojawieniu się tych produktów z 30% zniżką, koniecznie zapisz się na listę i dodatkowo pobierz mój bezpłatny, wyjątkowy poradnik „Sztuka mocnego kadru”.

 

 

 

 

Tylko w dzień premiery  -30% na wydruki wszystkich moich prac z kodem: BW30. Rabat obowiązuje na warianty kolorowe i czarno-białe.

 

RODZAJE WYDRUKU JAKIE PROPONUJĘ W SKLEPIE

WYDRUK

PermaJet FB Royal Gloss 310 to doskonały papier, naturalnie biały, bezkwasowy, z niewielkim dodatkiem wybielacza optycznego, z subtelną fakturą zadziwiająco przypominający tradycyjny papier stosowany do odbitek ciemniowych. Bazę papieru tworzą włókna alfa-celulozy. Wyjątkowo   dobrze sprawdza się w wydrukach kolorowych. Ty tylko musisz zadbać o odpowiadającą Ci ramę.

PŁÓTNO 

Fotoobraz na płótnie to zdjęcie wydrukowane na grubym bawełnianym płótnie o gramaturze 360g/m2 i naciągnięte na drewniane krosno malarskie o grubości 20mm. Aby płótno było dobrze naciągnięte stosuje się dębowe kliny, dzięki którym przez długie lata będzie prawidłowo naprężone. Fotoobraz jest pokryty satynowym werniksem, który zabezpiecza przed zarysowaniami i umożliwia wycieranie kurzu z fotoobrazu za pomocą zwilżonej ściereczki. Każdy bok oprawionej pracy jest zadrukowany, wówczas możemy eksponować fotoobraz bez oprawy w ramy.

SZKŁO AKRYLOWE 5mm

Wydruk użyty do wykonania fotoakrylu wykonany jest na błyszczącym papierze fotograficznym, a potem podklejony pod płytę akrylową o grubości 5 mm . To rozwiązanie, nie tylko zabezpiecza zdjęcie na akrylu, ale nadaje mu większego nasycenia barw i lepszą jakość. Wykorzystując specjalną technikę cięcia płyt akrylowych, boki płyty pozostają przeźroczyste, a zdjęcie sprawia wrażenie trójwymiarowego. Dla wzmocnienia efektu można zamówić indywidualnie płytę grubości 10mm. Z tyłu jest przyklejony dystans, dzięki któremu oprawa odstaje od ściany o 5mm, oraz zamocowana zostaje specjalna zawieszka. Całość prezentuje się bardzo elegancko bez konieczności oprawy w ramy.

 

 

Powyższa oferta zdjęć cały czas się powiększa. Jeśli masz jakieś pytania lub interesuje Cię wariant zdjęcia w czerni i bieli, którego nie znajdziesz w sklepie NAPISZ przed końcem promocji.

Podróżowanie i realizacja zdjęć to jest coś co nie tylko robię zawodowo, ale też kocham. Niezmiernie się cieszę, gdy moje prace mogę oglądać na Waszych ścianach. Piszecie, że fotografie Was uspokajają, nadają Waszym przestrzeniom głębi lub stylu. Bardzo Wam dziękuję.

Tymczasem już niebawem premiera B&W…. bo żadne wspomnienie nie jest silniejsze niż wydrukowana fotografia.

 

 

Dziś 19 sierpnia a więc Światowy Dzień Fotografii. Z tej okazji postanowiłem podzielić się z Wami kilkoma faktami dotyczącymi mojej osoby. Nie chciałbym być dla Was tylko wypluwarką kolorowych zdjęć, a Wasze pytania do mnie może po części znajdą tutaj swoją odpowiedź. Dla mnie będzie to też dobra zabawa i okazja do kilku wspomnień.

Fakt 1

Od piątego roku życia mieszkam w Warszawie. Zawsze jednak bardziej nosiło mnie w stronę niedalekiej Puszczy Kampinoskiej niż do wielkomiejskiego życia. W wieku dziewięciu lat wbiegłem od połowy podejścia samotnie na Giewont i tak zaczęła się moja pasja do gór, zaszczepiona przez ojca. Pochodzę z rodzinnego miksu malarzy, muzyków, lekarzy i żołnierzy.

Fakt 2

Skończyłem studia medyczne na kierunku Ratownictwo Medyczne. Jestem też Ratownikiem WOPR. Samą fotografią zajmuję się relatywnie niewiele czasu bo ok. 7 lat. W większości jestem samoukiem w tej dziedzinie, choć kształciłem się też w Polsce i za granicą.

Fakt 3

Wydaje mi się, że zawsze otaczały mnie jakieś pasje. Za małolata chciałem być gwiazdą rocka. Grałem do upadłego na gitarze sam, czy też w różnych osiedlowych zespołach. Potrafię też coś brzdąknąć na pianinie i od biedy zaśpiewać. Obecnie rosnącą moją pasją w dziedzinie muzyki jest Didgeridoo – instrument dęty australijskich Aborygenów. Kiedyś sporą część mojego życia pochłaniała terrarystyka i hodowla gadów. Dziś z tamtych czasów pozostała tylko Krystyna – boa dusiciel.

Fakt 4

Parę lat temu skończyłem moją kilkuletnią przygodę z biegami ultra w górach. Ultra to dystanse powyżej maratonu (42,195m) 50, 80. 100, 200 i więcej kilometrów. Ten sport dużo we mnie zmienił. Dojrzałem jako człowiek, zrozumiałem co to determinacja i poświęcenie.

Fakt 5

Mało kto wie, że wywodzę się z filmu. Zanim na poważnie zająłem się fotografią, realizowałem filmy w środowisku sportowym i nie tylko. Jednym z moich ulubionych filmowych wspomnień jest materiał z Łemkowyny Ultra Trail

• 

• 

• 

• 

• 

Fakt 6

Pracuję jako fotograf krajobrazu, architektury i jako filmowiec. Realizuję własne projekty podróżnicze, projekty z partnerami oraz fotografuję i filmuję materiały komercyjne dla klientów z branży developerskiej, branży turystycznej jak restauracje, hotele czy usługi dla biur podróży. Tworzę materiały dla klientów w konwencji outdoorowej – na przykład dla dużych i małych marek odzieżowych. Jestem współtwórcą foto-wypraw do Ameryki Płd. a także prowadzę szkolenia fotograficzne online 1:1 z zakresu postprodukcji.

Fakt 7

Moim największym obecnym marzeniem jest możliwość ponownego swobodnego podróżowania. Bardzo intensywnie myślę o Australii. Nigdy tam nie byłem, ale jakoś czuję w sobie ducha tego kraju. Wydaje mi się, że coś tam na mnie czeka.

Fakt 8

Od kilku lat nagrywam autorski, duży projekt filmowy „Dziki Bo”. Akcja dzieje się w większości w Beskidzie Niskim, a bohater to niezwykle ciekawy człowiek, który jak sam twierdzi, urodził się 100 lat za późno.

Fakt 9

W fotografii idę swoją drogą. Doceniam hiperrealistyczne obrazy krajobrazu i architektury, pełne detali i faktur. W swojej pracy stosuję wiele technik jak: Focal Blending, Blending Exposures, Time Blending, Focus Stacking czy różne złożone panoramy. Wydaje mi się, że bardziej pociąga mnie fotografia miast, gdyż stwarza ona więcej okazji do rozwoju, będąc w mojej ocenie bardziej wymagającą niż krajobraz dzikich przestrzeni. Pracuję na sprzęcie Canon, Manfrotto, Tenba, Haida, Tamron.

Moje ulubione zdjęcia

Fakt 10

Moje wymarzone spoty fotograficzne to australijskie Uluru i Park Narodowy Mungo, Tasmania, Świetlista ściana Gaszerbruma IV w Karakorum, panorama Nowego Jorku od strony mostu Brooklińskiego, Panorama Dubaju z podniebnego tarasu widokowego hotelu Shangri-La w zimowym okresie mgieł. Kordyliera Biała i szczyt Alpamayo w Peru i na pewno wiele wiele innych.

Bonus

Warto robić w życiu to, co się kocha. Nie żałuję niczego, co doprowadziło mnie do miejsca, w którym teraz jestem. Miałem to szczęście, że dostałem wsparcie od bliskich i rodziny. Trzeba poświęcić wiele dla realizacji swoich planów, a wszystkie ruchy mają swoje skutki. Jestem dość skomplikowanym człowiekiem, a życie codzienne ze mną bywa niełatwe. Warto jednak wierzyć w swoje marzenia.

Jeśli chcecie być na bieżąco wpadajcie do mnie na Instagram i Facebooka.

View this post on Instagram

A post shared by Krzysztof Zaniewski (@krzysiek.zaniewski)

Czy zdarzyło się Wam zaplanować wymarzoną fotografię, z której finalnie nic nie wyszło? Mnie się to czasem zdarza. Jak sobie radzić w głowie z taką sytuacją?

Planowanie fotografii w moim przypadku to chleb powszedni. Rzadko się zdarza, że robię zdjęcie w przypadkowo napotkanym, ciekawym miejscu.

Jak planuję zdjęcia możecie przeczytać w moim 23-stronicowym, bezpłatnym poradniku fotograficznym a w nim:

✅Jak komponować kadry 
✅Gdzie i jak szukać spotów fotograficznych
✅Rozpoznanie na miejscu
✅Realizacja zdjęcia
?plus analiza mojego zdjęcia

➡️ https://bit.ly/bezplatnyPDF
? Przeczytaj i rób piękne, wiosenne kadry już teraz!

Dla zobrazowania tematu tego tekstu posłużę się moim konkretnym przykładem.

Widzieliście kiedyś kościół cały ze szkła? No właśnie, ja też nie – dlatego m.in. w tym celu wybrałem się do północnej Szwecji w marcu tego roku.

Kościół to instalacja artystyczna szwedzkiego artysty Kenta Karlssona. Znajduje się pomiędzy miejscowościami Vannas a Bjurholm. Jest częścią większej wystawy dzieł sztuki o długości 350 km.

Gdy tylko zobaczyłem w internecie to miejsce, od razu zapragnąłem tam pojechać. Poczułem więź z tym kadrem już na odległość. Po wstępnym przebadaniu położenia tego miejsca wyszło mi, że jest szansa na dobre zdjęcia zorzy polarnej. Ewentualnie uchwycenia kościoła w kontekście nocnego, gwiaździstego nieba. Wspomniane na początku planowanie moich zdjęć jest dość szczegółowe i skrupulatne. Zwłaszcza, gdy mam się wybierać tak daleko od kraju. Miejsce ulokowane jest w środku wielkiego lasu przez który przebiega tylko jedna droga… Pożyczyłem samochód od przyjaciół – pozostało tylko dojechać w nocy 40 km w głąb lasu.

Jeśli lubicie historie z dreszczykiem to ta, którą teraz opiszę taka będzie.

Kto pamięta początek filmu „Nieustraszeni Pogromcy Wampirów” Romana Polańskiego, ten powinien kojarzyć początek filmu. Prof. Abronsius wraz Alfredem przemierzają saniami zimową scenerię Transylwanii. Gonieni są przez wilki przy akompaniamencie psychodelicznej muzyki i głosu lektora. W powietrzu unosi się gęsta atmosfera a gdzieś czai się nie odkryte jeszcze zło.

Taki właśnie klimat towarzyszył mi tamtej nocy w drodze do szklanego kościoła.

Ciemna droga usiana co i rusz znakami „uwaga łosie” prowadziła mnie w coraz mroczniejszy i wyludniony krajobraz. Zbliżała się północ a obrany kierunek w głąb lądu, coraz mocniej gęstniejący las powodował obniżanie temperatury powietrza. -10°C… -15°C…. -17°C. Prosta droga bez zakrętów stała się już całkiem pusta. Nikt mnie nie mijał. Za oknem iglasty las okalający drogę stał się jedną zbitą smolistą masą. Jadę dalej… -20°C. Zbliżając się do miejsca mojego celu zwolniłem prędkość. Co chwila otwierałem okno i świecąc czołówką w ścianę lasu, szukałem jakiegoś refleksu, odbicia światła w kościele. Kilka takich prób i nic. W końcu znalazłem niewielką zatoczkę. To musi być gdzieś tutaj – pomyślałem. Zatrzymałem auto i wyszedłem na zewnątrz. Nieprzenikniona cisza wraz z potwornym mrozem zaatakowała najpierw moje uszy a potem oczy i nos. Przeszedłem przez zaspę śniegu przy poboczu i powoli zagłębiłem się w las. Omiatałem światłem czołówki ciemność przede mną. Cienie drzew wydłużały się i skracały, jakby prowadziły przedziwny taniec. Nic nie widzę. Nic nie błyska pomiędzy drzewami. Nigdy tu nie byłem za dnia więc ciężko cokolwiek przewidzieć – czy to tu, czy to nie to miejsce. Trzask kory drzew pękającej na mrozie odbija się echem po okolicy… Już miałem się odwracać w stronę auta, gdy coś zabłysło po lewej stronie w lesie. Zwiększyłem moc czołówki… jest coś, coś się błyska. To musi być to. Zabrałem sprzęt fotograficzny z bagażnika i wybrałem się w drogę. Przeszedłem ciemną ścianę lasu i dostałem się na niewielką polanę. Na jej środku skrzył się i błyskał w świetle gwiazd szklany kościółek. Droga do niego wydawała się łatwa. Jednak z każdym krokiem zmarznięta tafla śniegu coraz bardziej załamywała się pode mną. Co krok zapadałem się po kolana, raniąc sobie piszczele o ostre ranty zmrożonego śniegu i lodu. Ostatnie metry doszedłem na czworaka, co powodowało, że nie zapadałem się tak łatwo. Kościółek był mniejszy niż mi się wydawało. Jest zamkniętą konstrukcją o wymiarach mniej więcej 4x3x5 m. To nie miało żadnego znaczenia, bo jego wygląd w gwiaździstą noc robi niesamowite wrażenie.

Po kilku próbach zlokalizowałem swój właściwy kadr. Tej nocy aktywność zorzy polarnej nie była zbyt duża, za to miałem bezchmurne niebo i chciałem to wykorzystać na zdjęcia astrofotograficzne. Coraz bardziej dokuczał mi mróz. Pomimo odpowiedniego ubrania chłód nie tylko mroził mi ręce i nogi, ale zamrażał też jakby wilgoć w oczach. Bardzo szybko niestety zorientowałem się, że elektronika, która zawiaduje aparatem w procesie powstawania nocnego nieba odmawia posłuszeństwa. W momencie kiedy próbowałem zorientować się co dokładnie nie działa, zewsząd dochodziły mnie odgłosy pisków łosi i trzasków niedalekich drzew. Co jakiś czas sam kościół wydawał z siebie huk spowodowany napięciami materiału na mrozie. Przestraszyłem się – brzmiało to tak jakby ktoś od środka kopnął w ścianę kościoła i chciał się wydostać na zewnątrz. Po chwili znów zapadała całkowita bezwietrzna cisza.

Rozpinam kable ostatkiem sił i montuje wszystko od nowa. Niektórych operacji nie dało się wykonać w rękawiczkach. Zaczynałem mieć już problem z ogrzaniem na powrót palców u rąk. Sprzęt zamarzł – myślę sobie. Termometr wskazuje – 22°C, a temperaturę odczuwalną wyświetla jako -25°C. Mija godzina przebywania na mrozie a ja nadal walczę ze sprzętem. Znów rozlega się huk z wnętrza kościoła. Sam aparat wytrzymuje ten mróz, choć już musiałem zmienić baterię a nie zrobiłem jeszcze żadnego zdjęcia. Niestety reszta elektroniki nie daje rady. Po raz kolejny łączę sprzęt i przepinam kable. I nic. Muszę odpuścić. To nie ma sensu tutaj zamarzać już ponad 70 min. Ostatkiem sił pakuję pośpiesznie sprzęt do plecaka i wracam. Z trudem trafiam kluczykami do stacyjki. Włączam podgrzewanie foteli.

Musiało minąć trochę czasu zanim się rozgrzałem na tyle, by móc ruszyć w drogę powrotną. Z moich planów nie wyszło nic. Północ Szwecji pokazała mi, że nie wszystko musi wychodzić, a natura jest konsekwentna w swoich postanowieniach. Wracałem powoli z mieszaniną dziwnych uczuć – strachu i smutku.

Jeszcze zanim wyszedłem z auta wszystkie przemyślenia przekułem w jedno wielkie ciekawe wspomnienie. Na pewno była to mocna przygoda. Sprzęt zawiódł – ja nie. Dałem z siebie wszystko. Czego się nauczyłem? Zdjęcia to nie tylko fotka na Instagramie. To nieraz super przygoda i wspomnienie kadru, które nosisz tylko w swojej głowie. Tylko dla siebie. Dziś wiem gdzie jest dokładnie to miejsce. Być może kiedyś tam wrócę po wymarzone zdjęcie szklanego kościółka na małej polanie, pośród ciemnego lasu.

Mija już kilka tygodni siedzenia w domu, a ja pomimo trzymania się nałożonych na nas zasad izololacji, ciągle myślę o miejscach, w które nie pojechałem. Myślę o planach fotograficznych, których nie zrealizowałem. Nawet nie poruszam tematu pod kątem biznesowym, bo wiadomo, że dziś wszyscy zmagają się z kryzysem – ale tak normalnie, pod kątem odkrywania nowych miejsc i cieszenia się światem.

No właśnie – cieszenia się światem. Czy obecny i przyszły świat to nadal ten sam świat sprzed dwóch miesięcy?

Co się zmieni w naszych podróżach po kryzysie? Zapytałem Was o opinię na ten temat poprzez mój Instagram.

Jak oni pięknie mieszkają. Mogliby mnie tu zamknąć na tydzień – pomyślałem, realizując to zdjęcie w ub. roku. W życiu by mi wtedy do głowy nie przyszło, że dla wielu mieszkańców to miasteczko stanie się więzieniem … i cmentarzem. Na południu Włoch mieszka bardzo dużo osób starszych. Gdy przychodziłem parę razy w to miejsce na zdjęcia, poznałem z widzenia kilka osób… Siwą starszą panią otwierającą codziennie rano okiennice o tej samej porze, kaszlącego staruszka, przemierzającego o stałej godzinie mały ryneczek. Dziś jak nigdy wcześniej goszczą oni często w moich myślach. Nie tylko Castelmazzano, czy całe Włochy cierpią – cierpi cały świat. …i nie zmienimy obecnej sytuacji, choćbyśmy nadymali się i prężyli do losu. Nie chcieliśmy takiego czasu, ale możemy wykorzystać go najlepiej jak potrafimy. Dziś zaglądamy w głąb siebie częściej niż kiedyś. Być może po raz pierwszy od dawna czujemy, że naprawdę żyjemy i jaką życie ma wartość. Ślizgaliśmy się na prądach powietrznych w samolotach, ślizgaliśmy palcem po smartfonach. Ślizgaliśmy się przez życie często bez refleksji. 
Ja wiem, że kiedyś wszystko się uspokoi, a ja wrócę do Castelmezzano na kolejne zdjęcia. Jednak mimo, że miasteczko będzie stać nadal – ja będę widział co innego. Nie tylko piękną architekturę i krajobraz ale też ludzi – duszę tego miejsca. Ludzie to największa wartość, która nas otacza. Największa wartość, której często nie widzimy.

Szwecja. Tutaj nie trzeba się śpieszyć. Czas płynie powoli a Ty czujesz się wolny od wszelkich stresów. Nawet na zdjęcia idziesz spokojny, nie martwiąc się, że spóźnisz się na zachód słońca. Jeśli jesteś samotnikiem, kochasz przyrodę – Szwecja to miejsce dla Ciebie, bo możesz wędrować przez kilka dni i nie spotkać nikogo w lesie. Oprócz łosi ma się rozumieć.

W Szwecji spędziłem tydzień na przełomie lutego i marca. Większość czasu minęło mi na północy kraju w rejonie miasta Umea. W związku z przesiadkami lotniczymi w obie strony w Sztokholmie, zwiedziłem też pokrótce to miasto – niestety pokrótce. Zacznijmy w takim razie od stolicy Szwecji.

Za względu na ograniczony czas pobytu Sztokholm jest nadal na mojej liście miejsc, do których chciałbym wrócić. Zgniatany w kleszczach czasu przylotów i odlotów na północ i do Warszawy‚ musiałem wybrać co chcę fotografować i co zwiedzić. Wybrałem trzy miejsca:

• spot fotograficzny na stare miasto
• zwiedzanie muzeum Vasy
• fotografowanie przynajmniej w jednej ze stacji metra

Stary Sztokholm tzw. Gamla Stan położony jest na przepięknych wysepkach, na których gnieżdżą się kolorowe domy i niezwykłe zabytki. Daje to niezwykłe poczucie przestrzeni. Mimo, że z mojego opisu wynikałoby, że miejsc do zdjęć może być sporo, dla mnie – przynajmniej na tyle na ile zdążyłem się zorientować spacerując po centrum miasta, nie ma ich aż tak wiele. Wynika to przede wszystkim z tego, że w czasie mojego pobytu w mieście (marzec 2020) centrum było niezwykle rozkopane – wszędzie znajdowały się dźwigi, koparki i wszędobylskie baraki robotników. Praktycznie wszystkie najważniejsze zabytki mają „remontowy kubraczek”, stąd plany fotografowania ich przeze mnie umarły śmiercią naturalną. Poza jednym. W niedalekiej odległości od głównego dworca kolejowego, a pod samym ratuszem, jest przystań promowa z widokiem na sąsiednią wyspę.

Jeśli, tak jak ja w stolicy Szwecji jesteście przejazdem, to miejsce jest położone w strategicznie dobrym punkcie patrząc pod kątem komunikacji. Jeśli chodzi o obiektyw, to wystarczy Wam zasięg w granicach 70mm.

Zanim przejdziemy w podziemia Sztokholmu, a następnie w szwedzką północną głuszę, koniecznie muszę Wam przedstawić muzeum Vasy.

Muzeum Vasy to obecnie jedna z najciekawszych atrakcji turystycznych na świecie. Okręt Vasa zatonął w porcie w Sztokholmie, podczas wypływania w swój dziewiczy rejs w 1628r.

Po 333 latach w 1961 roku, wydobyto wrak statku z dna morza. Odrestaurowany okręt składa się w 98% z oryginalnych elementów, zdobień i rzeźb. Samo muzeum pierwotnie było suchym dokiem, do którego wprowadzono wielki okręt, a następnie zabudowano go, projektując tym samym kilkupiętrowe muzeum. Na każdym z pięter znajdują się małe wystawy m.in. nawiązujące do ludzi odnalezionych we wraku statku; procesów chemicznych, które zaszły w drewnie podczas jego 333-letniego spoczynku pod wodą; znaczenia sztukaterii i rzeźb, jakimi przyozdobiony był statek oraz wiele innych – sądzę, że każdy znajdzie coś dla siebie i warto jest zarezerwować na zwiedzanie muzeum kilka godzin.

Jednak najbardziej ukrytym skarbem jest sztokholmskie metro. To prawdziwa podziemna galeria sztuki, nad którą pracowali różni artyści, co widać po różnorodności. Każda stacja jest wyjątkowa. Witajcie w najpiękniejszym metrze na świecie.

Niestety i znów w tym przypadku zabrakło mi czasu. Zdecydowałem się tylko na odwiedzenie jednej ze stacji ok. godziny 23:00, kiedy po mieście porusza się już mniej osób. Tej, która w mojej ocenie najlepiej wygląda na fotografiach – mowa o Solna Centrum. Soczysty, karminowy kolor ścian w połączeniu z zielonymi malunkami wspierającymi w swoim przekazie ochronę przyrody, robi ogromne wrażenie. Natomiast wejście na peron metra zwane „Wrotami Piekieł”, jest kulminacyjnym miejscem stacji, a zarazem punktem, który fotografowałem.

• 

W moim odczuciu ta stacja jest najbardziej fotogeniczna. Na pewno następnym razem, odwiedziłbym inne stacje takie jak: T-Centralen, Kungstradgarden, Stadion. Zaznaczam, że moje wybory odnoszą się do fotografowania. Oczywiście zwiedzać polecam wszystkie, a przynajmniej większość. Ciekawostką jest, że wejścia do stacji metra nie są specjalnie oznaczone. Raczej wyglądają jak przerośnięte budki telefoniczne, w których znajdują się windy. Oczywiście nie mam poglądu na wszystkie stacje.

Czas przenieść się z marcowej temperatury Sztokholmu +6°C na północ, w rejon miasta Umea gdzie witają nas temperatury – 21°C a najcieplejszą jaką odczułem w pełnym słońcu to -10°C. Nie tylko temperatury się zmieniły, ale też krajobraz i sami ludzie. Nie jest to już multikulturalne europejskie miasto, a prawdziwie szwedzkie klimaty. Sama kultura życia jest tu wyższa, spada też tempo dnia codziennego, znikają stresogenne czynniki wielkomiejskie. To mi się podoba – pomyślałem. Zaczynają nas otaczać jeziora i lasy iglaste z domieszką brzóz, a zmrożony do granic wytrzymałości śnieg trzeszczy i skrzypi pod stopami niczym pękająca szyba.

Wyjazd na północ wiązał się też z moim odpoczynkiem. Ugościli mnie mieszkający tam życzliwi znajomi (pozdrawiam Małgosię i Krzyśka). Zrozumiałem też dlaczego Ikea robi meble w takim stylu oraz co skłania, że mieszkający tu ludzie to pomieszanie domatorów ze sportowcami amatorami. Wyprzedzając tutaj Wasze pytania – tak, w szwedzkich Ikea mają więcej rodzjów klopsików.

Kult dbania o przyrodę jest tutaj mocno zakorzeniony. Nie inaczej jest z wykorzystywaniem tych pięknych krajobrazów jako plener pod różne aktywności sportowe. Narty, rower, łyżwy czy bieganie widzi się na każdym kroku w zimie. Kluby sportowe pękają w szwach, a wieczorami wszyscy zamykają się w domach, by grzać się przy ciepłej herbacie. W oknach widać wszędobylskie świecidełka i małe lampki, które dodają kontrastu do wielkiego mrozu na zewnątrz. Tu poznałem pierwsze ważne szwedzkie słowo mys, określające poczucie bezpieczeństwa, komfort, wygodę, przytulność i wewnętrzną równowagę. Oczywiście korzystałem z takowych uroków regularnie.

• 

• 

Były jednak momenty i to częste, gdy postanowiłem marznąć na dworze. Jadąc na północ kraju, myślałem o zorzy polarnej w kontekście fotografii, ale nie nastawiałem się. Aktywność słoneczna na nadchodzące dni nie była zbyt rewelacyjna. Mimo wszystko znalazłem sobie kadr na wypadek gdybym musiał w środku nocy startować na miejscówkę. Spokojne, zamarznięte jezioro z małym domkiem wydawało się całkiem przyjemnym miejscem. Po kilku dniach zawył alarm w aplikacji – nadchodzi szansa na całkiem niezły spektakl świateł północy. Wykąpany i w piżamie właśnie miałem kłaść się do ciepłego łóżka, gdy wnet musiałem zmienić plany. Poprosiłem znajomych o podwózkę, na moją miejscówkę, a sam zostałem tam na 2 godziny. Stanie w miejscu przy -20°C było cudownym doznaniem pod kątem wizualnym. Niestety moje odmrożone przed laty stopy nie podzielały mojej opinii. Do dziś czuję jeszcze lekkie mrowienie w czubkach palców. Nawiasem mówiąc, muszę o nie dbać do końca życia, by unikać coraz szybciej pojawiających się odmrożeń. Przyznaję, tym razem nie zabezpieczyłem się należycie.

• 

Zostałem też zaproszony na przemiłe spotkanie w siedzibie firmy Easyrig, która jest światowej klasy producentem systemów nośnych do kamer. Odbył się też pokaz moich zdjęć i filmów, w towarzystwie zarządu i przefajnych pracowników. Zwiedziłem ich firmowe muzeum, gdzie było widać jak rozwijał się system i patenty, których są twórcami. Tu też kolejne ważne szwedzkie słówko fika, oznaczające przerwę w pracy w celu wypicia kawy czy spotkania się w gronie pracowników czy rodziny. W takiej właśnie przerwie w pracy brałem udział w firmie Easyrig. Najbardziej zdumiały mnie łóżka i hamaki dla pracowników, z których korzystają podczas przerwy na drzemkę w pracy.

2 godziny jazdy od Umea znajduje się Park Narodowy Skulskogen. Przez kilka ładnych godzin maszerowania po parku nie spotkałem żywego ducha. Nawet w chatce przy takim mrozie, nikt nie korzystał z dobrodziejstw możliwości rozpalenia kozy i przespania się.

• 

• 

• 

• 

• 

Park nie należy do największych parków narodowych kraju. Wyglądem i klimatem przypomina nasze Góry Stołowe i ich okolice. Natomiast jego zbocza wpadają wprost do Zatoki Botnickiej, gdzie wieczorem przespacerowałem się jej brzegami.

To był mój pierwszy wyjazd na północ Szwecji i mam nadzieję, nie ostatni. Jest jeszcze wiele pięknych miejsc na północy kraju do odkrycia i sfotografowania. Sam region Umea nie jest jakimś oczywistym kierunkiem turystycznym w Szwecji, ale z pewnością warto wziąć go pod uwagę, wybierając się w te strony.

Jeśli jesteście ciekawi mojej relacji z wyjazdu możecie ją obejrzeć w wyróżnionych Storiesach na Instagramie.

Nadchodzące foto – wyprawy:

Peru i Boliwia – fotograficzna wyprawa marzeń

Dla fotografów, którzy zaczynają podróżować, swój pierwszy lot z dużą ilością sprzętu foto mogą traktować jak wielką przeprawę, z często niemałą domieszką stresu. W tym tekście skupimy się na sprawdzaniu naszych plecaków na lotniskach oraz jak szybko i bezstresowo przejść przez kontrolę bezpieczeństwa.

Pamiętam doskonale swój pierwszy lot ze sprzętem foto. Pierwsza kontrola, same kłopoty i tłumaczenia się. Pamiętam swój stres i strach, że zaraz mnie cofną i nigdzie nie polecę. Obawy okazały się bezpodstawne, wystarczyło poznać kilka zasad.

WAGA I GABARYTY

Jasną sprawą jest, aby w ogóle zacząć myśleć o podróży z wykorzystaniem samolotu; warto określić jaki sprzęt bierzemy, ile tego będzie i w co się pakujemy. Przy zakupie biletu u każdego przewoźnika mamy informację, jaki bagaż możemy wnieść na pokład. Interesują nas dwa parametry – waga oraz rozmiar. Oczywiście zakładamy odgórnie, że wszystkie cenne rzeczy musimy mieć ze sobą, więc pozostaje pytanie – jak się spakować, by bez problemu przejść przez kontrolę bezpieczeństwa?

W CO SIĘ SPAKOWAĆ?

Najlepszym znanym sposobem na spakowanie i profesjonalne zabezpieczenie sprzętu są plecaki fotograficzne. Ich konstrukcja pozwala w dowolny sposób zarządzać przestrzenią plecaka poprzez modelowanie przegródek wedle potrzeb. Posiada też odpowiednie kieszenie na akcesoria. Plecaki wydają się więc najlepszą opcją do transportu.

Co w przypadku jeśli mamy tylko jeden mały aparat lub np. tylko małego drona? Czy potrzebujemy też plecaka fotograficznego? Oczywiście, że nie. W sprzedaży są specjalne futerały pod mniejszy sprzęt. Takie futerały możecie wsadzić do zwykłego plecaka turystycznego czy walizki pomiędzy ubrania, a jednocześnie będzie to nadal bezpieczne rozwiązanie.

Kolejną opcją jest Wrap. Jest to miękka, materiałowa konstrukcja zapinana na rzepy. Jej zaletą jest możliwość dopasowania do każdej fotograficznej zawartości. Od body, obiektywy, aż po drona czy nawet laptopa.

W przypadkach awaryjnych jest jeszcze jedno rozwiązanie. Jest to trick, który może się przydać. Wykorzystuje on np. bluzę czy kurtkę, którą zapewne zawsze mamy pod ręką w torbie podróżnej.

• 

• 

• 

• 

• 

JAK SPRAWNIE PRZEJŚĆ KONTROLĘ BEZPIECZEŃSTWA?

Prawie zawsze zostaniemy zapytani czy mamy jakąś elektronikę? Nie czekając już na to pytanie, weź skrzynkę, ustaw ją na taśmie kierującej się do skanera.

Często zdarza się, że obsługa lotniska zawraca nasz bagaż na taśmę z powodu nie wyjęcia całej elektroniki z torby do skrzynki lub złego rozmieszczenia sprzętu w skrzynce. Co to znaczy?

Ważne, aby cała elektronika leżała obok siebie. Nie może być tak, że na laptopie postawimy obiektyw czy aparat. Skaner, przez który przechodzi nasza skrzynka ze sprzętem musi mieć czytelny, nie zaburzony obraz zawartości. Ustawiamy więc obok siebie całą elektronikę jak klocki.

Z moich doświadczeń wynika, że ładowarki oraz kable do telefonu nie wymagają wyciągania z torby.

Co jest elektroniką w rozumieniu obsługi lotniska?

• laptop
• ładowarka do laptopa czy drona
• aparat
• obiektywy
• dron
• baterie do aparatu i innej elektroniki
• dyski
• powerbanki
• smartfon
• zegarek

Znasz już opcje w które możesz spakować sprzęt i jaki trick zrobić w sytuacji awaryjnej. Mam nadzieję, że przy następnym locie Twoje obawy o sprzęt foto znikną, a Ty skupisz się tylko na myśleniu o fotograficznych kadrach, które na Ciebie czekają.

Nadchodzące foto-wyprawy

Peru i Boliwia – fotograficzna wyprawa marzeń

Dla wielu fotografów krajobrazu czy architektury, deszcz oznacza, że plecak fotograficzny zostaje w domu czy aucie, a my co najwyżej możemy iść na spacer. Co ambitniejsi pójdą zrobić rekonesans miejscówek fotograficznych w terenie. Ci najbardziej „normalni” pójdą do baru, czy zamówią pizze do domu. Deszczowy czas nie musi oznaczać przymusowego odpoczynku od aparatu. Wystarczy kilka trików i zmiany sposobu myślenia o deszczu. Zwłaszcza, gdy jesteśmy na wakacjach czy dalekim foto – wyjeździe, gdzie odliczamy nasz czas do powrotu do domu.

• 

Zastanówmy się nad pozytywnym aspektem deszczu w kontekście fotografii. Nie ma znaczenia, czy fotografujesz smartfonem czy sprzętem z najwyższej półki.

Każdy, nawet niefotografujący, słyszał o takich pojęciach jak barwa, kontrast czy nasycenie – prawda? Co Ty na to gdybym Ci powiedział, że te składowe zapiszesz na matrycy od razu, bez destruktywnie wpływających na zdjęcie zmian w postprodukcji? Dostaniesz ten bonus kompletnie za darmo. Nie od producenta sprzętu, a od deszczu właśnie. Kwestia jest tylko jedna – co i jak fotografować, by osiągnąć bardzo dobre zdjęcie, któremu nikt nie zarzuci, że robione było w deszczu i w brzydką pogodę. Ty natomiast wrócisz zadowolony ze zdjęć bez poczucia niesprawiedliwości z tego powodu, że większą część wyjazdu padało. Ruszamy!

Przez tych co śledzą moje SM napewno jest zauważone to, że większość moich prac realizowanych jest przy bardzo ładnej, często spektakularnej pogodzie. Nic dziwnego, wyczekuję dobrych warunków lub powracam w te same miejsca po lepsze zdjęcie.

Pojęcie „zrozumienia deszczu” tak naprawdę powstało w mojej głowie nie podczas własnych foto – wypadów, a podczas pracy z klientem. Wyobraź sobie, że masz ograniczony czas na zrobienie świetnych zdjęć, a tu pada i pada. Klient liczy na wysokiej klasy fotografie swojej najnowszej, flagowej inwestycji i nie interesuje go to, że pada. Ba, tak zaczyna lać, że nawet klient się w końcu łamie i chce ustalić kolejny termin sesji na którą wiesz, że musisz przyjechać ponownie, pokonując kilkaset kilometrów czy tarabanić się samolotem.

Czas więc zmienić sposób myślenia o tej pogodzie.

CIASNE KADRY

W zdjęciach krajobrazu, czy zdjęciach architektury osadzonej w jakimś pięknym plenerze, dominuje pogoda. Najlepiej, gdy niebo eksploduje milionem barw o zachodzie słońca i zalewa kadr, wchodząc w barwną interakcję z budynkami, wodospadami, drzewami czy górami w tle. W przypadku deszczowej aury walory nieba, światła przestają mieć wiodącą rolą, a znaczenie ma temat główny. Taka pogoda sprzyja ćwiczeniom tym, którzy uczą się znajdować taki temat w fotografii. Przepiękne góry – o ile nie dzieje się w ich obecności jakieś wyjątkowe zjawisko pogodowe, są w mojej ocenie pretekstem, tłem do opowiedzenia historii – nie tematem głównym. To jest moja filozofia – do której chciałbym Cię przekonać. Zwłaszcza, jeśli marzysz o pracy fotografa, realizującego zdjęcia reklamowe obiektów architektonicznych, usług dla biur podróży, linii lotniczych itd.

• 

Znajdź mocny, interesujący temat główny a zwłaszcza taki, który pięknie przemawia do odbiorcy w korespondencji z deszczową aurą. Jak widzisz na powyższym zdjęciu, nie mamy dominacji nieba ale obiektów architektonicznych. Dodatkowo mamy leading line, która prowadzi wzrok w głąb kadry i dodaje głębi. Oko sobie komfortowo błądzi po kadrze, a Ty nie myślisz nawet, że pada tu dasz i jest ogólnie zimno i wietrznie.

LEPSZA JAKOŚĆ DETALI i BARW ZA FREE

Skoro juz wiemy, jak zaplanować kadr by wpływ deszczu działał na korzyść zdjęcia, zobaczmy, co dostajemy w zamian od takiej pogody.

Wszelkie edycje struktur, detali, faktur i światłocieni mamy w większości z głowy. W piękny sposób zapisują się nam już na matrycy w momencie robienia zdjęcia. Tak naprawdę, niewiele trzeba potem przy tym robić, a czasami wcale. Zwróćcie uwagę jak poszczególne elementy kadru z Edynburga „żyją”. Wystawa sklepu, okna i zakamarki krzyczą do nas, byśmy się nimi zainteresowali. Soczystość barw, cieni i świateł opiera się na powłoce strukturalnej ulicy i fasad. Wszędobylskie refleksy od wilgoci działają jak reflektory sceniczne, które mają za zadanie wzbogacić spektakl, uwypuklić to co ważne i dać się nam w nim zanurzyć. To wszystko daje nam deszcz.

Jeśli do tej pory widziałeś tylko szerokie plany, panoramiczne kadry w pięknej pogodzie, to przy okazji najbliższego deszczu skuś się do nowego eksperymentu.

Jasne, ja też wolę słońce i piękne poranki. Wracając jednak do tematu fotografii na wakacjach czy na foto- wypadzie… musimy umieć wykorzystać nasz ograniczony czas. Wtedy zaczniemy uśmiechać się do deszczu.

KWESTIE LOGISTYCZNE I TECHNICZNE

No dobra.. żeby nie było, że namawiam Was do stania na deszczu, a za uszkodzony ewentualnie sprzęt już nie odpowiadam.

O ile telefony komórkowe we współczesnych wydaniach są odporne na deszcz, o tyle nie każda lustrzanka czy kompakt jest aż tak uszczelniona. Najprościej jest zaproponować Wam parasol. Możecie zawsze stać przy statywie i chronić się przed kroplami spadającymi na sprzęt. Jednak potrzeba nam czasem dwóch rąk wolnych. Musimy przecież operować przy zmianie parametrów w aparacie, czy wycieraniu kropel z obiektywu.

Proponuję Wam super proste i tanie rozwiązanie. Kupcie sobie paczkę czepków foliowych z gumką. To na razie najlepsza opcja chroniąca aparat przed deszczem, jaką testuję. Możemy szczelnie opasać korpus aparatu wraz z obiektywem (o ile nie jest to wielkie tele). Dodatkowo wiatr nie zwieje nam czepka i nie porwie w dal. Zawsze na czas realizacji zdjęcia możemy zsunąć go z obiektywu, a potem ponownie nakryć. Najlepiej znajdźmy czepki przezroczyste, bo wtedy będziemy widzieć dane wyświetlane na aparacie.

• 

• 

A co z plecakami fotograficznymi? Większość modeli oferowanych przez producentów posiada własny rain cover, który zakładamy na plecak, gdy pada. Jeśli takowego nie posiadacie, możecie dokupić często takie akcesorium oddzielnie. ,

Pamiętajmy też o zabezpieczeniu siebie w dobrą kurtkę przeciwdeszczową i warstwę ogrzewającą.

MAM DLA WAS Z TEJ OKAZJI KODY RABATOWE

10 % rabatu w sklepie Aktywny Turysta – KOD: FOTO

https://aktywnyturysta.pl/kategoria-produktu/odziez/odziez-meska/kurtki-odziez-meska/

oraz 10% rabatu w sklepie TENBA – KOD: Tenba10

https://tenba.pl/sklep/

JEŚLI NADAL CIĘ NIE PRZEKONAŁEM…

Jeśli nadal nie udało mi się Cię przekonać do moknięcia, mam dla Ciebie dobrą wiadomość. Zaraz po deszczu czy burzy, gdy słońce zaczyna znów wychodzić, mamy szansę na piękną dramaturgię na niebie. Jeśli potrafisz uzbroić się w cierpliwość, możesz przeczekać deszcz w kawiarni nieopodal spotu fotograficznego.

• 

Jak tylko się przejaśni śmigaj na miejscówkę i szukaj zadowalającego Cię światła. Ciesz się fotografią i szukaj własnego pomysłu na zdjęcia.

• 

Powodzenia!

Sprawdź najnowszą ofertę foto-wyprawy do Peru i Boliwii.

Peru i Boliwia – fotograficzna wyprawa marzeń